Zaliczana jest do tkanek złożonych, zbudowana jest z komórek
parenchymatycznych, komórek szparkowych, włosków (części nadziemne),
włośników (części podziemne).
Epiderma stanowi najbardziej zewnętrzną warstwę rośliny, pełni rolę
ochronną. W zależności od rodzaju rośliny i warunków środowiska jej
budowa jest różna. Zbudowana jest z pojedynczej warstwy komórek.
Komórki parenchymatyczne epidermy są przezroczyste, nie
zawierają chloroplastów, a ich ściana komórkowe są grubsze od strony
zewnętrznej. Taka budowa ma na celu zwiększenie przepuszczalności
światła w głąb liści i innych organów oraz utrudnienie parowania wody.
Dodatkową cechą utrudniająca zbytni ubytek wody z tkanek jest
kutynizacja ścian komórkowych nadziemnych organów rośliny, czyli
odkładanie się w podpowierzchniowych warstwach ścian komórkowych kutyny
(substancji nierozpuszczalnej zbudowanej z trudno rozpuszczalnych estrów
kwasów tłuszczowych). Kutyna może być również odkładana na zewnętrznych
warstwach epidermy tworząc tzw. kutykulę. W zależności od warunków
środowiska do jakich przystosowała się roślina, warstwy kutyny i
kutykuli mogą być cienkie lub bardzo grube. Epiderma korzeni nie jest
pokryta kutykulą, ponieważ rolą tego organu jest pobieranie wody z
gleby, a więc komórki muszą być przepuszczalne dla wody.
Komórki szparkowe są jedynymi komórkami epidermy posiadającymi
chloroplasty. Mają inny kształt niż pozostałe komórki epidermy oraz
nierównomiernie zgrubiałą ścianę komórkową, która jest grubsza od strony
poru. Dwie sąsiadujące komórki szparkowe budują aparat szparkowy.
Komórki epidermy występujące tuz obok komórek szparkowych to tzw.
komórki przyszparkowe. Bezpośrednio pod aparatem szparkowym znajduje się
wolna przestrzeń. Rolą aparatów szparkowych jest ułatwienie wymiany
gazowej pomiędzy rośliną i środowiskiem oraz regulacją gospodarki wodnej
rośliny. Zazwyczaj więcej aparatów szparkowych obserwuje się na
spodniej stronie liści.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz